Tiger und Stuumtiger

Tiger und Stuumtiger oder:

Glück und Unglück lieng vaflixt nah beinand.

Oder: Verschiednerlei Anschläge und warum se fast oiss uman voin Mong drahd.

Mimis rauhe Jugendzeit

Wias da Deifi wui is de kloa Mimi zum Raucher-Roland kemma, des hoaßt, er hod sie ois letzte von am Wurf übanomma. Seine Freind ham eam nua Landi ghoassn. Da Landi is an jädn Dog seiner Arbat nochganga und lassd sei Katzl ganz alloa in da Wohnung zruck. Grod dassa ihra a Fuada histäid, aba des kimmd aus da Dosn und fangd nocha Stuckara fünf Stund as stinga o. 
De Mimi war aba aa stinksaua, weis ihrane Briada nimma seng deaffa hod  und weisase ordentli glanggweild hod. Am Omd zündt er si gern sei Zigarettn o und qualmt damid sei Bude voi. Zmoi frogd er de Mimi: „Na, wia war dei Dog? Wos is im Busch? Wos gib’s Neichs?“
„Saubläde Frog,“ moand sie grantig, „du sparrst mi an ganzn Dog ei, und zur Entspannung deaf i mia dein Ruass einiziang. Oiso woasdas, a volla Mong is ned oiss im Leem. Mid dir is a rechd grausigs Dasein.“

„Ja guad“, entgengd er mürrisch, „nacha gäh i hoid an Balkon aussi zum Raucha, obwois scho undda Nui Grod hod. Und zur Abwechslung konnsd an Fernsäh einischaung“.
So wiara aba draussd is und sein zwoaddn Lungatorpedo oschmeissd, hupfd de Mimi mid Anlauf gega de Balkontür und hengd se am Griff ei. Des hods insgeheim scho a boor Dog lang trainiert und es klappt wia am Schnüarl. Der Tür schnappt zua, da Griff kippd nach undd, de Katz foid aufn Bodn – und de Tür is varrammed. Vo außen lassd sa se nimma  aufmacha. Den hob i schee gleimd, denkd se de Mimi, hoffentlich bin i den zeitlang los.
Da Landi hod gschauggd wiara Schweibal wanns blitzd und denkd se: So a bläds Viech. De lassd mi pfeigrod draussd dafriern.
Aba noch drei Minuten foid eahm ei, dass ar a Handy in da Hosndaschn hod. Und er ruafd de Feiawaar, dass eahm obahoin. De zoang se ned grod begeistert und macha eahm Vorwürf, dassa doch an Schlüssldienst bstäin häd kenna. Und si hindalassn a saftige Rechnung wegen selbstverschuldetem Fehlalarm.
Des machsd du mia koa zwoads moi ned, übalegd da Landi, und gibt de Mimi an sein Cousin, dem Ranger-Robert weida.

Mimis lehrreiche Zeit

Der lebt mitsamt seiner Family und am Hund am Land, quasi in da Prärie. De Mimi wui si glei ganz leidsälig bei ihram neicha Hausgenossn vorstäin und den gestreiftn Hund ois an Spuikamerad gwinna. De Leid nennen eam nua Tiger: „Griaß de nacha, Tiger, habedere, na, wos is bei eich im Busch? Wos stähd o? Wos is bei eich der Brauch und wos is so Sitte?“
Der seinerseits stammt aus am oidn Landadel, mid vornehmer Schnauzn und schnürlgrodem Schwanz. Und er lassd de Mimi links lieng, rümpft sei Nosn und legt se aufn Fuaßabstreifer, sein Lieblingsplotz, zum Dog-Einidösn.
Er denkt se: Heitzdogs moand a jäde aufbrezlde Stodtmiezn, dass de mia mid ihram Gesäusl imponiern kunndad. Naa, nix do!
Und de Mimi denkd se: So a blasierter Dumpfkopf. Typisch Landadel. 
Aba sie lassd ned so schnäi locker und griaßd eahm jädn Dog mid am unüberhörbaren Maunzn und denkd se: Dem Kerl wernma doch no amoi Manieren beibringa, dem Kotzbrocka, dem greislign. Am viertn Dog lassd er se zuram Knurren obi, und sie kommentiert: „Na oiso, gähd doch!“
„Wia nacha?“ ,sogd da Hund, „mei Nama is Herr von René, damid dass des amoi klar is. So stähds in mein Stammbuach. Und wos es Proletn wia du sogds, gähd bei oam Ohrwaschl nei und beim andan naus“.
„Komisch, bei den meistn andan is do no Hirnkastl dazwischen“ flappst de Mimi und vaziangd se.
Ned schlecht, denkd se da von René, jädnfois iss ned aufs Mei gfoin. Aba er entgengd iahra: „Außerdem hob i do as Hausrechd“. 
Wann des a so is, nacha hau i hoid ob, denkd de Katz und schwingd se am naxdn Dog aussi ins Hoiz, obwois rengd und saud. Und kimmd nimma zruck. Es vagähd a hoibe Wocha, nacha fangd da Robert, da Hausherr, as suacha o. Noch zwoa Stund find as tatsächli auf aram Dannabaam in 15 Medda Hächn, total schlotternd vor Käiddn. Er schauggd auffi und siegd: De ersdn Zweigl fanga in 10 Medda o. Koa Schangs zum Auffikleddan.  Nacha probierd ers damid, dass as mid Tennisbälle obschiaßn wui. Des schüchtert de Mimi aba no mehra ei, und sie fangd jämmerlich as Miauen oo. Nacha wui er si mid Fuadda aufn nächsten Baam umilocka, der wo ganz leichd zum Obikleddan waar. Aba wieda nix. Sie bleibt stangagrod auf der Stäi hocka.
Ach, jetzt hob is, denkd er si und hoid de Feiawaar. De schiam eahna Loadda ganz aus, bis zum Anschlag. Nur, da außerordentlich talentierte Übungsleiter treibt de Mimi nua no weida noch ohm, boid auf 20 Medda auffi. 

Vorwort: De Gschichdn, wos im Folgendn vazäid san, ham se olle – bis auf oane – in da Wirklichkeit genau a so zuatrong. Ächd. Ohne Schmarrn!

„Ma miassad ringsum oissamd obhoizn, wann ma so hoch nauf woin, und do dazu breichad ma erst amoi a Genehmigung vom Gemeinderat. So schnäi wead des dengaschd ned geh. Aba weast seng, irgendwann kimmd des Viech scho rundda“.
Dea hod guad redn, denkd se da Robert, bei de Doudn wirkt de Schwarkraft bsundas ungebremst. 
Er pilgert midsamd seim Tiger, dem Herrn von René, fünfmoi am Dog zum Dannabaam hi, wo de Mimi völlig vazweifed maunzt. Nacha foid am Robert ei, dass sei Schwoga an Baampfleger kennd. Den hoins, der packt seine Steigeisn aus und hoid de gänzlich willenlose und ermattete Mimi heil rundda. Da Robert fahrts danoch zum Viechdoktor und lassd ihra a Aufbauspritzn vabassn. Wias dahoam okumma blinzeld da Herr von René aus seim rechdn Aug, siegd des obgmogerde Elend und denkd se: Herrschfad, dera hams aba gscheid zuagsetzt…Und er kriagd a schlechds Gwissn. 

A Neichs Dahoam 
Sie schlafd ganze 48 Stund durch, während da Herr von René ungeduidig um si rumscharwenzeld. Wias endli aufwachd, schleckd er sie ob. Sie lassds gscheng und frogd: „Soi des jetzad a Entschuidigung sei?“ 
Da Herr von René erwidert: „Des is hündisch und hoassd sovui wia  Willkommen Dahoam. Und song ma moi so, a bisserl obganga bisd ma scho, und i hob scho glaubd, du varreggsd do ohm. Aba jeztd moi ehrlich, an deina Jagdtechnik muassd no a weng feiln, oda?“
„Song ma moi so: Vo wem bittschee häd isn lerna soin? Ma hod mi noch zehn Wocha vo meina Muadda wegga gnumma. Und beim Raucher-Roland war i eigschbarrd“.
Und er head si ganz ehrfürchdig ihrane bisherign Erfahrunga o. Bsundas de Gschichd mid dem Balkon imponierd eahm mächtig und er sogd: „Reschpekd, Madl, hädada gor ned zuatraut. Aba jetz bass auf, i woas wos, wiasd wieda schnella auf Pfiaß kimmsd. I gäh doch mid meina Herrschafd, da Rimmslbäuerin, efda zum Eikaffa. I muass dann vorm Lodn wartn, biss fertig san. Do drin gibds oiss, wos du dir wünschn konnsd. Morgn begleitsd uns unauffällig und i zoag da des Gschäfd. Du muassd nacha nua kurz vorm Lodn-Schluss, so genga hoibe Achde, übara offns Fensda oda so einischleicha und lassd di üba Nochd eisparrn. In da Fruah am naxdn Dog hupfsd wieda aussi. Und dazwischn, in da Nochd, hoisd dir wos dei Herz begehrt. Bis zum Anschlag. All you can eat hoaßn des de Leid. Es Katznviecha seids doch nachtsichtig, oder?“
Guad, de zwoa probierns aus, und es klappt wunderbar. De Rimmslbäuerin wundat se zwar, warum dass da Herr von René imma fedda wead, obwois eahm imma as gleicha gibd. Des kimmd aba davo, wei eahm de Mimi vo ihram Fuadda ois übalassd. 
Nur da Stanglmeier Doni, dem wo der Lodn ghead, is stinksauer.
Wäicha Dorfdepp brichd jetzt bei mir in da Nochd ei, schmeisst mid de Dosn rum, zerfetzt olle möglichn Packungen und lassd d Häiffde lieng? Des ko doch ned wohr sei!! Und i konn a jäds Moi wieda auframma und putzn.
Und er legd si aufd Lauer. Aba nadirli entdeckd a neamd. Noch 12 Dog hod a d Schnauzn voi, und er lassd Übawachungskameras nebst Bewegungsmelder installiern. Auf oamoi, anaram Freidog Omd umara Äife, gähd da Alarm los. De Polizei ruckd mid Trara und Blaulichd o, umstäid des ganze Gebäude, und a bor bsundas mutige Einsatzkräfte wagen sich mit de Pistoin im Anschlag eini. Und  sie findn nix ois wiara völlig vadutze Mimi, de wo si grod übara Tütn Packerlsuppn mid Schwammerl hergmachd hod. Sie reißt vawundat de Aung auf und sogd: „Oiso, bei uns dadma jetzad des Ettikett ungenießbar obringa. Und ned haltbar bis 2.Juni 2024. Ihr habds scho a wahrlich grauenhafds Zeigl beinand, es sogenannte Fortschritts-Gsäischafd. Brauchds eich ned wundan, wanni as meisde lieng glassn hob“.
De Polizistn hams aba ned gscheid vastandn. Sie sand komplett frustriert, dass koan zwoaboanign Einbrecha ned gstäid ham, wos eahrana Reputation gfördert hätt. Sie packan de Mimi grob beim Schlawattl und bringas zruck zur Rimmslbäuerin.
Andandogs beschwert si de Mimi enttäuschd beim Herrn von René: „ Oiso Tiger, woasd scho, des mid dem Gschäfd, des war a nette Idä, aba de Häiffdn vo dem Zeigl, wos do rumflaggd, is vasoizn, vaeisd oda total papperd. Und de Dosn hob i trotz runterschmeißn ums Varrecka ned aufbrochd. Und bevor i rausgfundn hätt, wos wirkli brauchbar is, hams me ziemli unsanft nach drausd befördert. Aba Dank schee für dein Tipp!“
Da Tiger zuckd mid e Schuiddan und sogd: „Mimi, i schwör dir, vo meine Vor-Vorahnen vor 150 Johr is übaliefert, dass si da Mensch vanünftig ernährt. Scho alloa, damids gsund bleim. Aba leichd hamsase inzwischn entschiedn, dass jetzad degeneriern woin. Mia sois rechd sei“.
Da  Ranger-Robert und de Rimmslbäuerin sand aba auf da Häh vo da Zeid und vasorng se nur mid frische Leemsmittl möglichst ohne Zusatzstoffe, de wos in da Speis* aufbewahrn. Bei eahna hod se so wos wiara Kühlschrank erübrigt. Sie genga ind Sunna wanns scheint, hocka nua rum, wanns ned andas gähd und bassn auf, dass nur konsumieren, wos förderlich, aufbauend is, aa in punkto Medien. Und sie vameidn oiss, woss obiziagd. Und sie sand übazeigd, dassma do damid säiba a schlagkräftige Immunabwehr aufbaun ko.

Mitanand samma unschlagbar
A hoibs Johr drauf naht am Hausherrn Robert sei Geburtsdog. De Rimmslbäuerin wui eahm und de Kinder a bsundane Freid macha. Und sie is a bor Dog mit Eikaafa beschäftigd, sie bsorgd ollahand Exotisches, backd, kochd, vazierd, und am End arrangierd si oissamd sorgfältig aufm Esstisch. Do kimd ganz unvermutet a Anruf vo seina Schwesta, dass si eahm gratuliern wui und sein Lieblingskuacha bacha hod, mid vui Schlograhm und Obst. Des is bloß ned zum Transport geeignet, und sie miassn glei kemma zum Probiern. Nur für a kloane Viertlstund.
Guad, wannma scho amoi a so a liabe Vawandtschafd hod, deaf mas nadirlli ned enttäuschn. Und sie fahrn auf da Stäi los. De Viecha bleim alloa zruck. Weis aba Windda is und de Straßn glatt sand, kemmas ned so schnäi vorwärts wia geplant. Und de Viecha gschbanna schnäi, dass des a einmalige Gelegenheid is, de wo ned so schnäi wieda kummd. Kurzum: wos Extra-Bsundas. Und alloa, wia guad des oiss riachd, oafach sauguad. 
Und da Herr von René schnauffd genüßlich den Duft ei, und eahm laffd boid as Wassa im Mund zsamma. Nur dass a z’kloa is und ned an Disch auffi kummd. Der Trick mid Dischdecka- Obaziang  gähd nimma, wei den hams scho letzt Moi erfolgreich ogwendt, und jetzad is koane mehr drauf. Und da stoize Landadel auf vier Haxn schaffd da Mimi o: „Geh, Mimi, hupf doch moi auf den Disch auffi und wirf ma a bo Stückl Wurst oda Brodn runter. Vo meim Rückn aus kimmsd doch leichd hi. Und fia di is bestimmd no mehra siaß Zeigl übrig oisd vadrogsd. An Kas lassd aba liaba lieng, der verdirbd dir bloß an Gschmack“. 
„Ja, gern, bin dabei“, sogd de Mimi, und de zwoa feian am Robert sein Geburtsdog, dasse de Boikn biang. 
„Wau“, ereifert si de Mimi, während se si as Mei obschleckd, „so a Festl hob i no nia ned dalebd. Fäid nua no a weng a Entertainment“.
„Dei Entertainment weasd glei ham, wann de Herrschafd zruck kimmd“, kontert da Herr von René. 
Und wirkli, ma head an Robert midsamd da Rimmslbäuerin wias an Schlüssl umdrahn und dabei sand, eiztretn. 
Da Herr von René verweisd de Mimi auf ihran Plotz und machd folgende Ankündigung: „Achtung, aufgepasst, liebes Publikum, wir begrüßen Sie zu unserer Live-Vorstellung: Die Rückkehr der ahnungslosen Landsleute. Ein ebenso anschauliches wie eindringliches Drama in einem Akt. In Szene gesetzt  von Herrn von René!“.
Soboid de Rimmslbäuerin midsamd am Robert und de Boing in de Stuum eitretn boiddans los: „Ja um Gods wuin, wia schaugsd nacha do aus? Seids ihr no zum Reddn?  Des is eindeutig a Anschlag auf unsa Gmiatlichkeid. Komma eich Grattler koane fünf Minutn alloa lassn? Und übahaupds, wia habdsn des hibrochd?  Ihr seids doch vuiz kloa! A so a Schand, jetz deaff ma oiss nomoi zsammabasteln“.
Und sie stenga abwechselnd ratlos rum, marschiern zwischn Tisch und Küch, fuchteln wuid an da Lufd rum, stässn ganz grässliche Fluach aus, haun mid da Fausd aufs Mobiliar und schiam se gengseitig de Schuid zua.
„Na, hob a da zvui vasprocha?“ raunzt da Herr von René der Mimi zua,  „de führn se doch wunderbar auf. Wia im echdn Theater. First class. Und mia hockand in da ersdn Reih. So muss Adel! Besser geht nicht. Schod, dass ma mia Viecha des ned via Handy ind Wäid naus bringa kennand. Wirkli schod. Mia häddn auf da Stäi 300.000 CLICKS. Unsane Freind daan se z doud lacha“. 
Und in Richtung Rimmslbäuerin murmelt er: „Mia hamma moi scho a weng vorgfeiad“. Und schauggd ganz unschuidig 
De hod aba koan Humor bewiesn, sondan hod olle zwoa füa fümf Dog auf Diät gsetzt.

Noud macht erfinderisch
Noch drei Dog fangd da Mong vo da Mimi ziemli as Knurrn o. Und wias ausm Fensda lugd, siegds, wia se de Vegl ausm Voglhäusl Kerndl und Nüss und Trocknobst hoin. Do kimmd ihra a Idä. Vom Jong auf de Baam hods ja aufgrund da schlechn Erfahrung Abstand gnumma, aba si übalegd mid triefender Goschn: I bin scho ganz schee ogschlong, aba auf a Voglheisl miassad i no nauf und obikemma. Do brauchd ma bestimmd nua as Mei aufsparrn und scho fliang de gfiedertn Brockan as Mei eini. Paradiesisch´. Und sie schleichd se so elegant und lautlos wias nua ko o, damid dass ja koan Vadacht erregt, springd mid am filmreifen Satz ins Häusl und wart auf de Extraportion katzentechnischer Welthungerhilfe. Alloa, koa Lebendsegler, koa Luftschwingler lassd se seng, nur da Eichelhäha kreischd irgendwo. Und a Rab denkd se: Komisch, dass neiadings de Katzn aufs Vogelfuadda umsteing. 
Sie springd frustsriert wieda oba, stapfd zruck in de warme Stuum und vazäid am Herrn von René ernüchtad von ihram Misserfolg. „Mei, Mimi, woasd scho“, moand der bedächtig, „dir is hindd da Schwanz aussighengd, und vorn hod da Kopf rausglurd. Des hädd a richtig lustigs Stillleben obgeem. Aba zum Veglfanga hädds da scho a Tarnkappn zualeng miassn - oomrum“.
„Ja mei, trial and error hoid“, fassd de Mimi resignierd ihra Erfahrung zsamma. „Nächsd Moi probier is mid a gründlich revidierdn Technik!“
„Ja, waar scho nett, wannsd dein Beidrog leistn kannsd, das ma ned ganz vom Fleisch foin“.
Und wirkli, desmoi hauts hi. Des is a so kemma:
De Mimi war scho den hoibn Nachmiddog vorm Mausloch ghockd und undda de Meis hod se längsd rumgsprocha, dass Gfahr im Vazug is, weid Katz draussd vorm Eingang auflauert. Koa oanzige hod se seng lassn. Do, auf oamoi, hod de Mimi ganz hektisch zum Bäin ogfangd. De Meis ham se gfreid, weis übazeigd warn, dass a Hund endli de Katz vatriem hod, und ham se unschenierd noch draussd begeem. Kaum dass de ersdn ins Freie kumma san, hods de Mimi gschnappd und ookrageld, kurz und nahezu schmerzlos. 
Mid ihrana Beute stoizirds triumphierend zum Herrn von René und sogd bloss trockn: „Mission accompished“.
Da Tiger zoid ihra an Respekt und frogds: „Varodsd ma dein Trick?“
„Ja, scho, zum oana muassd mid am scharfn Werkzeig unddawegs sei, und zum andan is heitzdogs de Devise: Fremdsprachn muass ma beherrschn! I bin scho beim Level B1, oiso Bellen1. Und des hod ghoiffa, wiasd siegsd!“
Ui, etz muass i mi ostrenga, dass i mid deim Level midhoidn ko´, denkd da Tiger. Und noch vier Wocha gründlichm Nochdenga unddabreit er da Mimi sein neicha Vorschlog: „Heureka! (Auf boarisch ` i hobs!´) Du hosd ma doch vazäid, wiasd seinerzeid an Landi trazd hosd und ausm Stand an Türgriff higsprunga bisd. Jetzad bass obachd: Wann de Herrschafd weg is, nacha springsd genau a so an den Türgriff vo da Speis, drucksdn obi und i schiab dawei de Tür auf. Und nacha hoima uns a boor Extrawürschd oda ra andane Beilog“.
„Prima. Ausgezeichnet. Des kriang ma hi. Mia soiddadns bloss ned so kracha lassn wia beim Robert seim Geburtsdog.  Oiso nua omoi d Woch. Und mia soiddn de Abfälle unauffällig beseitign, wei sunst kummd de Herrschafd drauf und strafd uns wieda midara Zwangsdiät“.
Und tatsächli, es funktioniert wia am Schniarl. Und de zwoa Schlaumeia amüsiern si von Zeid zu Zeit mid de Köstlichkeitn. 
Da Sach hod aba oan Haken: De Viecha lassn a jädsmoi de Tür auf. Und wia de Rimmsläuerin mim Robert und de Schratzen von am Ausflug zruckkemma frogds: „Wäicha Gloiffe vagissdn oiwei de Speistür zum Zuamacha?“ Und da Hausherr ergänzt: „Und außadem fäid imma wieda wos, wo i gwiss neigstäid hob“. Und sie frong ihre Kinder aus, ja de wern förmlich ausquetschd. Nadirli ergebnislos. Sie beteurn, dass sie de Tür bis zum Anschlag zuagmachd häddn.

An am Mondog-Vormidog -a bor Monad spada – is da Äidasde alloa dahoam bliem, weil er krank war. Er hoidd se vui länga in da Küch auf ois sunsd, damid dass er si gmiatli, entspannt und schee langsam an Tä machd. De zwoa Viecha in da Stuum vaständigen si und bringand ihra Kunststückl mid da Speistür zur Aufführung, nichtahnend, dass no oana dahoam bliem war. Und wias losrumpen, lugd da Äidaste vastoin aus der Küchentür naus. Er glaubd, dass Einbrecher am Werk san. Warn aba ned. Zumindest koane menschlichn. Und er traut seine Aung ned, wos er do z`Gsichd kriagd.
Am säibign Omd, wias olle beianand hocka, überraschd er sei Famliy mid seine Beobachtungen: „Des weads ma jetz ned glaum, wos i heid fria gseng hob“. Und er bringt sein Augenzeugenbericht von am Lebensmittelschwund der besonderen Art. Dann berodns wias weida vorgeh woin. Da Robert schlogd vor: „Ma miassad de Speistür hoid richtig zuasparrn, wann ma ausgeh woin“. 
Füa de Viecha is des neiche, zuagsparrte Hindernis z’groß gwen, und sie miassn se seitdem weitgehend mid dem Trocknfuadda begnügen, wos ma eahna hoid so auftischd. Aba gelegentli vagessn de Herrschafdn as zuasparrn, und dann, ja dann, dann hams an echdn Glücksdog. 

Speis: Eine kleine kühle Kammer an der Nordwand eines Gebäude zum Einlagern und Frischhalten von Lebensmitteln