Vom Hås und Igl
Wia da Igl an Håsn prazeld håd
Es war a wundascheena Maifeiadåg, wo d´Leid ned schiassn genga, weil´s ålle beim Sauffa oda Tanzn san. Auf de Fäida war no ned vui gwachsn, weis Fruajår ersd ogfangd håd, laar.
Då stoipert vom Woidrand da Igel mid seine tollpatschign Fiasserln daher, blinzelt ind Sun und denke se no: So wås Triabs, heid is ja wieda går nix los. Då kimmd da Hås daher, schauggd se um und moand: „Grias di nacha, woast du, warum des heid so ruhig is? Sunst laffas doch ålle aufgschreckd umanand und jång mi mid de Gwahr.“
Ja mei,“ sågd da Hås, „håsdn du koan Kalender? Heid is 1. Mai und Feiertåg, då san de Leid mid si säiba beschäftigt. Und di zum Jång is koa Kunsd ned, bei deine o-haxadn Stumperln; då laafd da a jeda Maulwurf davo!“
„Oha“, schleidert eam da Hås entgeng, „jetzt reiß di bloß zsamm. Di jångs ned, weil undda deine Stacheln ned vui zum Kriang is. Und außerdem laaf i dia no im Schlaf davo!“
„Des kimmd drauf o,“ moand da Igl, „wann i an guadn Tåg håb, und du di voigfressn håsd, dann übahoi i di no!“ Da schwuid dem Hås da Kamm: „Naa, nia ned. Weddn, heid schlåg i di!“ Da Igl: „Dann probiers hoid! Weddn, dass i schnella bin? Wea z ´erschd bei de Brennnesseln vorn is!“ Ea håd nämli gseng, dass si sei Weiberl gråd dahinda vakrocha håd.
Und schon laafd da Hås davo. Im Nu is ea beim Brennnessl-Gestrüpp, wo d´ Frau Igl rauskriachd und sågd: „Wås machst denn du då?“ „A naa“, sågd da Hås,“ des häd i dia går ned zuatraut“ und laaffd glei weida, weil am entganga is, dass des desmoi de Frau war.
Wia ea abaokummd sågd as Iglmanderl nua: „Oiso, i waar scho då“.
Da Hås:„Saxn di, des gibds doch går ned. Dann mach mas nomoi“- und laafd glei los.
Nadirli trifft ea des Iglweiberl bei de Brennnesseln, de wo sågd: „Wås machst denn du da?“
Da Hås:„Reschpekd! Aba zruck bin i schnella“, und laaffd glei wieda weida.
Wia ea abaokummd sågd da Igl nua: „Oiso, i waar scho då“.
Da Hås sågd: „Herrschaft, des häd i dem stachlign Rumtreiba går ned zuatraut. Nacha nomoi!“ Und laafd los. De Iglin empfangd eam mid da Bemerkung: „Ja då legsd de nieda, du scho wieda!“
Da Hås sågd: „Ja, wea denn sunst. Aba zruck bin i schnella.“
Wia ea abaokummd sågd da Igl nua: „Oiso, i waar scho då“.
Guad, denkd se da Hås mid gschlossene Aung, da bin i oiwei schnella ois wia da Wind, und de Streck kenn i ja scho. Und ea sågd:„Nomoi!“
Ea laafd, trifft d ´Iglin und de sågd: „Hä, du gähst ma fei auf d´Nerven. Jetzt schleichst de!“
Und schnurstracks rennt da Hås zruck, und ea head imma das säibe: „Oiso, i waar scho då“.
Und ea sågd: „Meinatweng, aba deszweng brauchsd ned so unfreindli sei wia vorhin. Nacha nomoi!“.
Und ea denkd se: Jetzt muss i amoi richtig Voigas gem, dann wear is schaffn.
Wia ea de Iglin triffd sågd er nua no: „Zruck“. Aba ea head imma das säibe: „Oiso, i waar scho då“.
Dann sågd ea: „Wahnsinn, heid is a total varuckta Dog. Oiso nomoi!“
Allmahli gähd eam de Luft aus, trotzdem sågd ea imma wieda: „Nomoi!“ Und draht sofort um, wiar ea an Igl siggd. So gähd des no dreimoi, dann foid ea dod um. Mausdod. Moskau. Amen. Ende.
Komisch, dengt se da Igl und schütttelt sein Kopf, häd a OAN DOG a Rua vo de Jaga, na zerlegda si säiba.
Kimmds Iglweiberl odackeld und siegd den dodn Hosn. „Dea hod si darennd. Woid schnella ois mia sei“. Sagd sie: „Reschpekd“.